Hoi!

Ik ben Estée Gerritsen. Ik wil jullie graag vertellen hoe mijn leven tot nu toe is verlopen.

Ik ben geboren op 4-2-1999. Mijn geboorte liep niet helemaal zoals gepland. Ik werd geboren met een Apgar score 0. Dit houdt in dat ik niet meer in leven was. Door middel van hartmassage en een spuit met atropine ben ik weer levend geworden. Mijn ouders kregen te horen dat als ik het zou redden ik hard gezegd een kasplantje zou zijn. Ik zou niet alleen in een rolstoel zitten maar ook helemaal niks kunnen. Mijn ouders vroegen zich af of dit zeker was, dit was bijna wel zeker volgens de doktoren. Mijn ouders hebben mijn beperking altijd geaccepteerd, hoe ik ook zou worden. Maar als iets niet 100% zeker is kan het nog allemaal anders worden, dat was de insteek van mijn ouders. Ik heb door zuurstof gebrek een hersenbeschadiging opgelopen, genaamd CP. CP staat voor Cerebrale Parese, dit houdt o.a. in dat het aansturen van spieren erg moeilijk is en mijn spieren aanspannen wanneer ze willen, spastisch dus.

Mijn ouders hebben er alles aan gedaan om mij te helpen. Ik had 4 keer per week therapie en was elke dag druk bezig met revalideren. Mijn eigen visie is `Ik kan alles maar soms op een andere manier`. Zo wilde ik altijd alles zelf doen, ondanks dat me dat heel veel energie kost en heel veel tijd. Op mijn derde kon ik dan ook pas voor het eerst rechtop zitten. Toen ik tussen de 3 en 4 jaar oud was begon ik kleine stapjes te zetten maar ik kroop nog erg veel. Mijn ouders besloten me naar het reguliere onderwijs te doen. Ik kroop nog door de klas maar had de grootste lol. Door mijn doorzettingsvermogen kende ik geen stop, elke dag weer iets nieuws proberen en gewoon doen en kijken hoe het uitpakt. Uiteindelijk loop ik nu op het oog zo goed als ‘normaal’. Ik kan bijna alles zelf. Alles kost mij alleen heel veel moeite. Wanneer een ‘gewoon iemand’ hinkelt, is dat vergelijkbaar moeilijk als voor mij lopen.

In mei ’16 heb ik mijn HAVO diploma binnengehaald! Het jaar 2016-2017 heb ik ervoor gekozen om een tussenjaar te nemen en me volledig te richten op de paardensport. Ik trainde intensief en werd langzamerhand ‘topsporter’. Ik reed zowel nationaal als internationaal in de wereldtop en werd geselecteerd voor het Nederlands team dat naar de Paralympische Spelen zou gaan in Rio. Ik heb dat jaar erg veel mogen leren op paardengebied maar ook op persoonlijk vlak. Kortom, deze ervaring had ik voor geen goud willen missen…

In september 2017 ben ik gestart met de opleiding Pedagogiek aan de HAN in Nijmegen en met super veel plezier combineerde ik een aantal jaar de topsport met school. Begin 2019 heb ik besloten de topsport voor een paar jaar in de ijskast te zetten. Ik kan nu vol enthousiasme en energie werken aan mijn opleiding. En vooral: me actief inzetten voor Stichting Moving Without Limits!

Ik ben blij met mezelf, hoe ik ook ben. Ik geniet van elke dag dat ik hier op aarde ben!